نشست خبری آنلاین “فردای همدان” با قهرمان سه‌گانه ایران

نشست خبری آنلاین “فردای همدان” با قهرمان سه‌گانه ایران برگزار شد.

به گزارش “فردای همدان”، سلمان تیموری، قهرمان سه گانه ایران در گفتگوی آنلاینی که برگزار شد به سوالات مخاطبین جواب داد. متن کامل این گفتگو را می‌خوانید.

خودتان را معرفی کنید؟

سلمان تیموری، 29 ساله، اهل شهرستان تویسرکان از کهن شهر همدان، لیسانس تربیت بدنی، و متاهل ملی پوش ورزش سه گانه و دارای عناوین مختلف استانی کشوری و بین المللی هستم.

تاکنون چه مقام های ملی و بین المللی کسب کردید؟

در مدتی که در دوومیدانی فعالیت میکردم، چندین مدال استانی و دو مقام دانشجویان ایران و از 8 سال پیش که سه گانه(شنا، دوچرخه، دو) را آغاز کردم، بیش از صد مدال کشوری که بیشتر آنها طلا هست را دارم و چهار سال نفر اول ایران در تمامی مراحل مسابقات لیگ، رنکینگ سالیانه فدراسیون، قهرمانی کشور و انتخابی های تیم ملی را دارم و هشتمی آسیا که بهترین نتیجه تاریخ ایران به حساب می آید را بنده در فیلیپین بدست آوردم و سال گذشته در مسابقات قهرمانی غرب آسیا در اردن مدال نقره را برای شهر و کشورم به ارمغان آوردم و سوم مسابقات بین المللی را کسب کردم که فقط میتوان گفت تماما الطاف الهی بوده که شامل حال بنده شده که بتوانم علیرغم مشکلات فراوان، پرچم همدان و پرچم مقدس کشورمان را در بالاترین نقطه به احتزاز در آورم.

در حال حاضر به لحاظ  حرفه ای مشغول چه فعالیتی هستید و آیا خود را برای مسابقه خاصی آماده میکنید؟

بله فعلا که فقط به تمرینات روزانه مشغولم که به صورت صبح و بعدظهر انجام میشود.

با توجه به مشکلاتی که به وجود آمد مسابقات قهرمانی کشور رو شرکت نکردم و اردوهای تیم ملی رو تحریم کردم و فعلا از حضور در رقابتهای قهرمانی آسیای اندونزی انصراف دادم.

ولی با گرفتن اسپانسر و حامی مالی تا یک ماه آینده به مسابقات نیمه آیرونمن ویتنام میروم که به صورت شخصی اقدام میکنم.

چرا تحریم؟ موضوع را باز کنید.

بحث بسیار مفصل و وقت گیر است اما اگر بخواهم خلاصه اشاره کنم: با توجه به مشکلات عدیده فدراسیون و ضعف مدیریت آن و با توجه به اینکه آقای صبور مدت 10 ساله که رییس فدراسیون است (علیرغم بازنشسته بودن و نداشتن تجربه و علم مدیریتی کافی) و در این 10 سال به جای پیشرفت، متاسفانه تمامی ورزشکاران و خود فدراسیون عقب گرد کرده و به گفته تمام کارشناسان و ورزشکاران و مربیان این رشته، 90 درصد درجا زدن ها و مشکلات برمیگرده به ضعف مدیریتی فدراسیون که تا حالا بیش از 50 نفر از نخبه های این رشته از دنیای حرفه ای کنار رفتند خیلی از هیاتهای استانی تعطیل یا نیمه تعطیل شدن و خیلی از مربیها و داورها دلخور و رنجور کنار کشیده اند و خیلی خیلی مشکلات زیادی که واقعا اگه بخواهم به آنها اشاره کنم یکی دو روز باید وقت بگذاریم.

و استارت تحریم هم از بعد غرب آسیای اردن زده شد که آقای سردار صبور بعد مدال گرفتن بنده، به جای پاداش و جایزه، دوچرخه ای که فدراسیون در اختیار بنده قرار داده بود را پس گرفت و در تعجب همگان با بدترین رفتار من را سرخورده کردند و چون لیگ سالیانه هم که تنها منبع درآمد ورزشکاران بود با توجه به عدم توانایی در جذب اسپانسرها و باشگاهها کنسل شد و آب سردی بود بر پیکره ورزشکاران این رشته و بنابراین با توجه به عملکرد ضعیف سردار صبور بنده نامه هایی رو به اقای نیک بین معاون و مشاور وزیر ورزش و آقای داورزنی معاون ورزش قهرمانی وزارت ورزش دادم و اوضاع و احوال فدراسیون را در آن نامه ها شرح دادم.

برای پیشرفت یک ورزشکار در رشته شما چه زیرساخت ها و حمایت هایی لازم است و آیا در تویسرکان این زیرساخت ها وجود دارد؟

ببینید ورزش سه گانه یک ورزش فوق استقامت هستش که ورزشکار به محیط استخر و سد و دریا و اب آزاد برای شنا، و جاده های مختلف و خلوت برای دوچرخه و پیست دو و مسیرهای مورد نیاز برای دویدن، لازم دارد که بتواند برنامه های خودش را عملیاتی و برای مسابقات خودش رو اماده کند.

و در تویسرکان هم ما فقط یک استخر 25 متر در اختیار داریم که مدام باید با بخش خصوصی چانه زنی کنیم.

جاده های کم و باریک و شلوغی برای دوچرخه داریم و پیست دوومیدانی تارتان در اختیار نداریم.

با این وجود تمامی رقبای من از استانهای مختلف دارای شرایط بهتری هستند و علاوه بر این امکانات، رقبای تمرینی خوب و از وجود مربی بر سر تمریناتشان و وجود حامیان مالی هر چند اندک بهره میبرند.

ولی با این وجود بنده خدا را شکر 6 ساله که ملی پوشم و از این 6 سال فقط 4 سالش رو نفر اول ایران بودم و اون هم اولی بلامنازع است.

سلام  لطفا بپرسید در دهه های گذشته کشتی تویسرکان بسیار خوب بود  و تیم استان رو تغذیه میکرد کشتی گیرانی  مانند مالمیر، علمردانی، سوری ولی کشتی تویسرکان به همراه استان دچار افت شدیدی شد می شود دلیلش را بپرسید؟

ببینید من چون مدام در تمرینات هستم و همیشه از این شهر به اون شهر و در کشورهای مختلف اردو و مسابقه داریم، و شاید از 12 ماه سال جمعا دو یا سه ماه

فشرده در تویسرکان هستم و خیلی از اوضاع احوال کشتی و… اطلاع دقیقی ندارم ولی میدانم که در گذشته تویسرکان قطب کشتی استان بوده و به نظرم در مقاطعی دچار ضعف مدیریتی بوده که نتوانستن مربیان و ورزشکاران رو با هم مچ کنن و بعضی از مربیها هنوز به علم روز دنیا تجهیز نشدن و هنوز به روش سنتی کار میکنن و این شده که تویسرکان یک مقدار از اون شرایط ارمانی کشتی دور شده

ولی جدیدا مربیهای خوبی ورود کردن و اداره ورزش هم پیگیر هست و تا اون جایی که شنیدم درخشش کشتی کارها شروع شده و علاوه بر تک ستاره ها از لحاظ تیمی هم رو به رشد هستند.

ولی باز هم می گویم چون بنده مدام در اردو ها و مسابقات هستم و اطلاع دقیقی ندارم لذا از کارشناسان کشتی این سوال پرسیده شود بهتر است که حق کسی ضایع نشود ولی در مجموع به حال و احوال کشتی اشاره ای کردیم.

در طی فعالیت حرفه ای خود آیا تاکنون از طرف ارگان های مربوط یا اسپانسری حمایت شده اید؟ و تاکنون چه موانعی را پشت سر گذاشته اید؟

ببینید ما چون ملی پوش هستیم، درامد اصلی ما از لیگ باشگاهی کشوری که سالیانه برگزار می شود، هست.

ولی همانطور که اشاره کردم به دلیل عدم توانایی فدراسیون در جذب اسپانسرها و باشگاهها، بعضی از سالها ما لیگ نداریم و باید از جیب بخوریم و امسال هم شرایط به همین منوال بود و بنده تا الان فقط قرض کردم و وام گرفتم که بتوانم تمرینات خودم را ادامه دهم برای رسیدن به مسابقات بازیهای آسیایی جاکارتا 2018 از لحاظ استانی و شهرستانی هم جز در موارد جزیی، حمایت آنچنانی و پیوسته ای از من نشده است.

اداره ورزش تویسرکان که هیچ منبع مالی در اختیار ندارد و ما ناچار انتظاری نداریم.

اداره ورزش استان هم از حق نگذريم، آقای افتخاری تا موقعی که بودند دو سه مرحله مبالغی را هر چند کم ولی به بنده کمک کردنو و به دنبال آن آقای منعم برای تهیه دوچرخه مبالغ هر چند محدودی را از خود اداره و فرمانداری تویسرکان در اختیار من گذاشتند و خودتان میدانید این ورزش سخت و سنگین و نفس گیر و پر خرج که شما باید برای سه تا رشته ورزشی هزینه کنید، این کمک های کم اصلا به چشم نمی آید و یک هزارم خرج کرد سالیانه ما هم نیست.

در کشور متاسفانه فقط روی رشته های معدودی به عنوان رشته های مدال آور حساب می شود و برای آنها هزینه می شود، در صورتی که مربی های استرالیایی و اروپایی بارها و به صراحت گفتن که تیموری توانایی گرفتن مدال در آسیا جهان و المپیک را دارد و خیلی به این در و آن در زدم که اسپانسر بگیرم و تمریناتم را در خارج کشور و به صورت حرفه ای پیگیری کنم ولی متاسفانه نه فدراسیون حمایت کرد و نه هیات استان و اداره ورزش هم گفته میشود منابع مالی محدودی دارد و بنده هم این ورزش رو تا به اینجا رسوندم و مجبورم تا رسیدن به قله با سیلی صورت خودم را سرخ نگه دارم تا زحمات چندین ساله ام که در سخت ترین شرایط بوده را به ثمر بنشانم.

آیا تاکنون ارگان یا نهادی شما را حمایت کرده است؟

در این رابطه ورزشکاران شهرهای دیگه که در رده های پایین تری نسبت به من قرار دارند ولی حامیان مالی(موسسات، ارگانها، ادارات و افراد خیر و ورزش دوست) خوبی به سراغشان می روند و متاسفانه در همدان و تویسرکان، دیگر جا نیست که سر نزده باشم و خواهش التماس نکرده باشم ولی هیچ کس و هیچ ارگانی من را حمایت نکرد حتی به صورت موقت و جزیی و این واقعا جای تاسف دارد و با این اوصاف بنده مجبورم با شهرهای دیگه رایزنی کنم بلکه روزنه امیدی باز شود.

سخن پایانی و انتظارات شما از مردم و مسئولین چیست؟

بنده اگر بگویم دیگر هیچ انتظاری از مردم و مسئولین ندارم باورتان می شود؟ اینجوری راحت ترم. فقط خوشحالی من از این است که کم نمی آورم و تا آخرین لحظه و در بدترین شرایط تلاشم را میکنم و وقتی برای شهر و استانم مقامی بدست می آورم و اسم شهر و استانم را که در اخبار و خبرگزاری ها به زبان می آورم و اسم همدان همیشه در بالاترین نقطه جدول بوده و اینجاست که وقتی رضایت را در چهره مردم و دوستان میبینم و اینکه به من افتخار میکنند، این از هر چیزی برای من با ارزش تر است و خدا را شاکرم که این توانایی و بردباری را به من داده که بتوانم دل این مردم را شاد کنم و به همه بفهمانم که خواستن یعنی توانستن، هر چند سخت و دشوار.

به عشق شهر و استانم پا به مسابقات میگذارم و وقتی اسم آن را در بالاترین نقطه میبینم احساس غرور میکنم و به خودم میبالم که از این آب و خاکم و به عشق مردمم سختی ها را به جان میخرم، خدا هم بی شک می بینه و خودش به موقع یاری میکند. توی این سالها یاد گرفتم هر چی میخواهم از خود خدا بخواهم و بنده هایش این وسط هیچ کاره اند. و پایان صحبتهایم را با آیه ای از سوره قلم به پایان می برم:

حسبی الله لا الله الا هو علیه توکلت و هو رب العرش العظیم(خدا مرا کافی ست، خدایی که جز او معبودی نیست، پس بر او توکل کردم و او پروردگار عرش عظیم است)

همچنین دعا کنید خدا یاری دهد تا بتوانم ورودی بازی های آسیایی جاکارتا 2018 و همچنین المپیک 2020 توکیوی ژاپن را کسب کنم.

انتهای پیام/