به یاد روزای اول مدرسه

باشگاه مخاطبان: امروز وَختی کلاس اَوِلیاره تو خیابان میدیدم اُجو دَس تو دِسِ پِدر مادِراشان شاد و شنگول میرفتن  مدرسه یاد روز اَوِلی که خُودُم ماخاستم برم مدرسه اِفتادم.

 

یاد صف وایسادِن مدرسه تو حیاط، کلاس بندی‌مان،اُلحظه ی که اِسماره میخواند همه مان دلهره اینه داشتیم که یه وَخت اسم مان نخوانه ناظم حالیمان نِشِه.

یاد معلم خوب و مِهرِبانمان که هرچی داریم همه مان اَ معلم کلاس اَوِل ابتدایی داریم، اٌ بود که بِشِمان سِواد یادداد و اَزِش تِشکر موکنم.

یادٌم نیمیره هَمٌو روز اَوِل ابتدایی آمدن اَزِمان مصاحبه کردن.

گفتن بزرگ شدین ماخاین چکاره بشین؟!

یکی مُوگفد ماخام خَلِبان بشم، اُ یکی مُوگُفد ماخام پلیس بشم.مِنم گُفدَم ماخام دکتر بشم و مِریضاره عمل کنم تا خوب بشن.

الآن اَزُو روز تاحالا 20 ساله میگذِره؛ وِلی نه مَه دکتر شدم و نه اُونا که اَزشان مصاحبه کردن پلیس و خلبان شدن.

بعضی وَختا وا خُودٌم مینیشم فکر موُکنم شی فکر میکردیمان شی شد…اُ همه تِلاش کردیمان و درس خواندیم گُفدیم فردا یه شغل خوبی گیرمان میا وِلی با ای وضع کار، اقتصاد وبودجه دِوُلِت… کلا امیدمان ناامید کردن و جِوانی همه هم نسل های مِنُ و هم سن و سالام  تِباه شد.

ماشالا دانشگاها رَم هموجو هِی هر روز هر روز یه ی عالمه فارغ التحصیل میده بیرون و به جمع جِوانای تحصیل کرده جامعه اضافه مُوکنه…اَ زو وَختی اَم که دانشگاه کنکور وَرداشته و بدون آزمون دانشجو میگیره دیه بدتر از الآن میشه….

حالا سوالُم اینه اَ مسئولین اوجوکه هی اَدانشگاه ماشالا خروجی دکتر، مهندس میدین دَر کارِشَم بِراشان تامین کردین؟؟؟! درسته اوجو آمار تحصیل کرده های مملکت بالامیره وِلی وَختی کار نیس به چه دردی مُوخوره؟!

جِوان باسِوادبیکار به چه درد مُوخوره؟! جِوانی که ماشالا رعنا، خوش فکر و پرانرژی چرا میواس بیکار بمانه؟!

خلاصه اَما که گذشت وِلی امیدوارم بِرِی نسلهای دیه کار و استخدام و وضع اقتصاد خوب باشه و مِثِ ما سرخورده نِشَن.

نویسنده: امین مرتضایی