سازمان‌های مردم نهاد، فرصت یا تهدید

شاید نتوان گفت اولین سازمان های مردم نهاد در جهان به چه شکلی و در کجا تشکیل شد، اما روزی روزگاری در تاریخ، انسان ها برآن شدند که برای ادامه زندگی و مبارزه با مشکلات، نیازمند زندگی گروهی و مشارکت هستند بنابراین گروه هایی قومی یا قبایل شکل گرفت. سالیان سال و حتی قرنی گذشت تا سازمانهای مردم نهاد و یا NGO که حال در کشور ما سمن نامیده می شود، به شکل سازمان یافته ای پیشرفت کرد که حال شاهدیم در ماده۷۱ از فصل دهم منشور سازمان ملل متحد نیز فعالیت های سازمان های مردم نهاد که نه از دولت خاص برخوردارند و نه جزء دولت های عضو هستند را شاهدیم.

تا دلتان بخواهد می‌توان از نقش سازمان های مردم در اجتماع بگوید اما آنچه ذهن نگارنده را قلم به خط نموده این است که دولت ها سازمان های مردم نهاد رو فرصت میدانند یا تهدید؟.

گاهی سازمان های مردم نهاد رکن اساسی جوامع معرفی می شوند و گاه تهدیدی برای پیشرفت در اجتماع، گاه داوطلب در فعالیت مدنی خطاب می شوند و گاه منفعت طلب، و جالب تر اینکه در حال حاضر بیش از ۲۰هزار سازمان مردم نهاد در کشور به صورت ثبت شده وجود دارند که فعالیت آنها صرفا بر اساس آیین نامه و مصوبات داخلی دستگاه ها می باشد و به قطع خواننده گرام متن می داند که هنوز سازمان مردم نهاد و فعالیت مدنی در ایران قانونیندارد و این آیین نامه ها هستند که تصمیم میگیرند یک سازمان می تواند فعالیت نماید یا خیر، این آیین نامه ها و نظارت های که گاهی حتی غیر آیین نامه ای هستند که یک فعال را براحتی از فعالیت مدنی منع میکند و می گوید بس است.

قابل تامل است که اگر قانونی برای سازمان های مردم نهاد قانونی به تصویب نمیرسد لااقل از تغییر آیین نامه‌ها که سلیقه ای عوض می شوند جلوگیری شود. ای کاش برای یک بار هم‌ که شده به صورت علنی مطرح شود که سازمان های مردم نهاد فرصت هستند یا تهدید.

اگر فرصت هستند عزم‌ جدی شکل بگیرد برای تایید توسط دولت و تصویب قانون توسط مجلس و اگر تهدید هستند که در ادامه مقال نمی‌گنجد. باشد که چندین میلیون فعالمدنی در کشور بدون دغدغه در راستای تحولات اجتماعی و فرهنگی به رسالت انسانی خود بپردازند تا علاوه خدمت به خود و اجتماع خود، بتواند کمک رسان به دولت و کشور در وضعیت موجود باشد.

یادداشت از: مهری درویش قنبر